Verslag Nijmeegse 4-daagse 2022

Dinsdag 19 Juli kwam te vervallen door een hittegolf. Woensdag 20 Juli gingen we met goede moed met de trein naar CS Nijmegen. In alle vroegte (03.22) kwamen we aan op het station in Cuijk waar al meerdere wandelaars net als ons vol spanning op de trein wachten. De spanning steeg al snel naar een hoger niveau, want we kregen de melding dat onze trein vertraging had opgelopen. Nu was de trein die voor deze kwam ook nog niet geweest en dus kunnen jullie wel begrijpen dat dat zorgen wekte. Gelukkig waren deze zorgen voor niets en arriveerde we tijdig op CS Nijmegen.

Een van de mooiste momenten die je beleeft als wandelaar is toch wel de allereerste start. Drones in de lucht die dit moment voor de kijkers vastleggen, de saamhorigheid onder de wandelaars en iedereen zijn of haar eigen verhaal. Het officieel startschot word gegeven. De vele wandelaars staan ongeduldig te trappelen om zo spoedig mogelijk over de start te geraken evenals ik en mijn wandelmaat. De start voorbij wacht ons rijen met studenten die ons aanmoedigen en High Five geven. eenmaal voorbij de start word het alweer rustiger. Her en Der zijn er nog mensen die buiten al voor on klaar zitten met wat muziek. De Eerste zonnestralen breken door en de nacht maakt plaats voor de dag, op dit moment lopen we door wijk De Hatert in Nijmegen. Van hieruit liepen we door de bossen van het altijd mooie Alverna waar een client van mij al vroeg klaar stond ons aan te moedigen. Hiervandaan liepen we door naar Wijchen-Zuid waar mijn zus ons met koffie op stond te wachten. een paar 100 meter verder moesten we ons loskoppelen van de menigte en begonnen we aan onze eenzame lus van 10 km door Balgoij en Niftrik heen om zo weer terug in Wijchen Centrum uit te komen. Hier mocht ik nog meer familie, kennissen en cliënten treffen. Onze volgende stop zou Beuningen zijn. Dit is de plaats waar ik ben geboren en getogen. Hier stond het Dweilorkest Bar Wah volop te blazen en te zingen voor de wandelaars. Nu had ik mijn vriendin gevraagd mijn tenor sax mee te brengen en dat heeft ze gedaan. Bij aankomst trof ik veel familie en hebben we eerst wat gedronken. Na deze pauze heb ik mijn sax gepakt en nog een 5 tal nummers mee gespeeld. Hierna was het toch echt weer tijd verder te gaan, anders zou het alleen maar zwaarder worden. Via Beuningen zijn we doorgewandeld naar Weurt en vervolgens kwamen we weer in Nijmegen uit.

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Dit was ook hier het geval, We liepen over de Waalkade en dan begin je de finish te ruiken, nu heb je er hoogte van het Casino een trap naar boven, maar tot mijn teleurstelling mochten we deze niet nemen, maar moesten we in een slinger naar boven. Eenmaal bovenaan gekomen word je door het publiek gedragen, het is dan ook eigenlijk niet meer mogelijk om dan nog af te vallen e zo liepen we de finish over. Dag 2 was een zege.

Donderdag 21 Juli. Dit was voor mij een treurige dag. Al snel na de start kreeg ik pijnscheuten in mijn linker knie, steeds wanneer ik op ongelijke ondergrond kwam zoals een drempel, trottoir of zelf een kiezel, kreeg ik weer zo’n pijnscheut. Hier kreeg ik al het besef dat dit weleens de dag zou kunnen zijn die ik niet finish. Ik vertelde mijn maatje dat het beter zou zijn voor hem om zonder mij verder te lopen, dit omdat ik enkel voor hem een blok aan het been zou zijn. Nu heb ik dan uiteindelijk toch nog 15 km gelopen en kwam ik aan in Mook/Molenhoek. Hier wist ik dat er een station in de buurt was en besloot daar mijn tocht te staken. Ik zag het niet zitten om nog 35 km op deze manier voort te zetten met uiteindelijk het risico dat ik dan niet alleen de volgende dag niet zou starten, maar wellicht mezelf voor langere tijd uit de running zou kunnen plaatsen.

Vrijdag 22 Juli. Een heugelijke dag, wat voor zij die nog wel lopen zou dit de laatste dag zijn om vervolgens het fel begeerde kruisje te mogen ontvangen. Ondanks het feit dat ik dan zelf niet meer zou lopen, bracht ik nog wel mijn maatje naar het station. Trots was ik al wel op hem, want hij had de vorige dag veel blaren gelopen en veel op zijn tanden gebeten. In Cuijk hebben zijn moeder en ik hem opgewacht, waarna zijn moeder en ik direct met de trein naar Nijmegen CS zijn gereisd om hem daar te onthalen. Mijn maatje heeft hem gehaald, voor mij mocht het dit jaar niet baten. Toch gaan we het volgend jaar gewoon weer proberen, want het kruisje heb ik al van 2019, dus ook dat kroontje moet er nog bij.

Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen en hopelijk kom ik jullie dan ook tegen.

Groetjes Johan.